extrapolation

4:30da kalktim. Tum sabah kendime iskence ettim. (fuzuli, damien rice,eski yazilar, mailler, fotograflar) Hala tek sözcuk yazmis degilim rapora.

Gercekligine dayanamiyorum. Bir telefon, bir mail, 40 dk tren yolculugu uzakliginda olmasi kalbimi sIkIstIrIyor. GErcekligine dair elimdeki tum deliller (telefon rehberinden tak diye cikan ev adresi, pazartesi bölumumuzde verdigi seminer ve dun gelen kutlama maili) beni altust ediyor. Birden gözumun önunde kanli canli bir insana donusuyor, ve tekrar hissediyorum elini omzumda. Ben onu hicbir zaman etkileyici, buyuk, muthis bir sey oldugu icin sevmedim aslinda. Onda takilmamin tek sebebi "biz"'in olabilirligine inanmam. (Ve ilk defa böylesi inancli bir insan oluyorum.)

Aska inanmazdim ben. Hala da inanmiyorum. Öyle derim ilk soruldugunda. Cunku hissediyorum ki sIkIlIrdIm ondan da. Ve fakat hemen sonrasinda kafamdaki ses diyor ki: "sIkIlsan da, nefret de etsen, aylarca tartissan da kalirdin onda, cunku yok senin icin daha iyisi". Cok ileri gidiyor kafam, kaybediyor inandiriciligini.