This isn't maybe / this is always

Waldeck feat. Chet Baker: This Isn't Maybe

Bir dusunceyi yazmak dusunceyi edinmekten zor oluyor genelde. Iste böyle sIkIntIlI bir an daha. Sözcuklerin bana gelmedigi yillardayim artik. Beynimin bir bölumu bosaltilmis gibi hissediyorum. Sadece daha önce sahip oldugum seyleri artik bulamadigimda degil, her an.

Insan temel ihtiyaclarini guvenceye almak ister. Hayata atilisin ilk zamanlari hep bu cabayla gecer. Benim hayatimda sanki bu cabada bir gedik olmus. Her seyim var gibi gözukse de tam ortada kucuk ama deriiinnn bir bosluk var. Beni bir icine cekse nasil geri gelecegimi hic ama hic bilmiyorum. Bu da beni dehsete dusuruyor. Bu dehsetin uzerini kapadikca geliyor "kaygi". Hazirliksizim. Hayat beni avlamamissa da henuz, yenen taraf ben gözuksem de, tum maddi kaynaklari önume koyduysam da, o kucuk boslugun varligini inkar edemem.

Kuskusuz bu temel ihtiyaclar diye siniflandirdiklarimizda bir eksik oldugunu bildiriyor. Ve fakat ben mi yeniden tanimlayacagim modern hayati? Simdi bazi arkadaslar derdi ki "Acaba gercekten bir eksik oldugundan mi, yoksa sen farkli yetistirildiginden mi bu eksik hissi?" Ne de olsa insanlar yasiyor gidiyor. Sorgulanmayi bile özledim.