from a sunday

almancayi almanlara ragmen sevmek

mumkun*. Lied'lerden arya'lardan aldigim zevki aliyorum neredeyse. Dieskau'ya olan sempatim Callas'a olani kesinlikle yakaladi. Ve de Isvecce'nin Almanca'ya yakinligindan midir nedir, Italyanca'da hic kapilmadigim bir ögrenme sevdasina kapiliyorum. Halbuki zor oldugu kadar ayaga dusmus bir dil. Ögrensem tahminen Latince tadinda kullanirdim. Incil okur gibi Heidegger, Hegel falan okurdum. Gunter Grass, Hermann Hesse. Ama Almanlardan bir sir gibi saklardim becerimi.

* acikcasi parantez acasim gelmedi, ama ilginctir ki bu tumcede "olasi" kullanmak sanki ayni anlami yaratmiyor. özturkce olsun diye gem vuramadim hislerime :P

missing

The missing thing in my life is affection (compassion?). One memory pops up in my mind, the time when we bought a little necklace item to E. It was a little red heart, smaller than my finger nail. She said "This is my heart, Rem". What a wonder that moment was! Such surprising for me, even at 15, to hear so emotional things.

To this day I have never come out of my shell that much, like her. Fortunately, she is still like that and being around those people softens the crudeness of everday life. There is not much more to say here.

my best friend Pandora

have a hard time keeping my eyes open. have been to the least expressive doctor ever. (does not-being-judgemental require being expressionless?)

my heart is a little bird, but how about my body? i do not believe one can stop thinking about the body. it is so near to the touch, so immediate to the self, it is all we have, the first thing we show... and it is so easy to suggest things and so hard to actually do them.

this entry finds a cheap echo in me. alright, one information to save the day then: mornings are less anxietic.

A moment with my blog

In an age of advanced technology, inefficiency is the sin against the Holy Ghost.

Aldous Huxley, from Brave New World

extrapolation

4:30da kalktim. Tum sabah kendime iskence ettim. (fuzuli, damien rice,eski yazilar, mailler, fotograflar) Hala tek sözcuk yazmis degilim rapora.

Gercekligine dayanamiyorum. Bir telefon, bir mail, 40 dk tren yolculugu uzakliginda olmasi kalbimi sIkIstIrIyor. GErcekligine dair elimdeki tum deliller (telefon rehberinden tak diye cikan ev adresi, pazartesi bölumumuzde verdigi seminer ve dun gelen kutlama maili) beni altust ediyor. Birden gözumun önunde kanli canli bir insana donusuyor, ve tekrar hissediyorum elini omzumda. Ben onu hicbir zaman etkileyici, buyuk, muthis bir sey oldugu icin sevmedim aslinda. Onda takilmamin tek sebebi "biz"'in olabilirligine inanmam. (Ve ilk defa böylesi inancli bir insan oluyorum.)

Aska inanmazdim ben. Hala da inanmiyorum. Öyle derim ilk soruldugunda. Cunku hissediyorum ki sIkIlIrdIm ondan da. Ve fakat hemen sonrasinda kafamdaki ses diyor ki: "sIkIlsan da, nefret de etsen, aylarca tartissan da kalirdin onda, cunku yok senin icin daha iyisi". Cok ileri gidiyor kafam, kaybediyor inandiriciligini.

Hilarious

When i am working i worry that i will gain weight.
When i am doing sports i worry that i am not working enough.


I really am not in order.